O pędrakach kilka słów…
Chrabąszcz majowy to gatunek owada z rzędu chrząszczy. Dorosłe owady są dość duże, osiągają ok 3-3,5 cm długości. Odżywiają się liśćmi drzew takich jak wierzby, brzozy czy buki, a w ogrodzie – także drzew owocowych. Po przezimowaniu w glebie, w maju wychodzą na powierzchnię, lecą w kierunku drzew, na których żerują do czerwca, kiedy to ponownie siadają na glebie, aby się rozmnażać. Po odbyciu lotów godowych, w zacisznych miejscach, najczęściej pod drzewami, samice składają pakiety kilkudziesięciu jajeczek w korytarzach sięgających na 10-15 cm w głąb ziemi. Po ok. 3 tygodniach z jajeczek wylegają się larwy, które odżywiając się obumarłymi szczątkami roślin rosną i przeobrażają się w kolejne pokolenia. Zazwyczaj przechodzą aż sześć wylinek, po dwie w trzech kolejnych latach. Pod koniec trzeciego roku, przeobrażają się w ostatnie stadium larwalne, które żeruje pytko, blisko powierzchni gleby, a następnie zamienia się w poczwarkę, z której wylęgnie się owad dorosły, wychodzący na powierzchnię gleby dopiero kolejnej wiosny. To właśnie ostatnie pokolenie larw (pędraki) jest najbardziej żarłoczne i odżywiając się korzeniami i bulwami roślin przysparza nam najwięcej kłopotów, niszcząc uprawy.
Kiedy chrabąszcze atakują?
Jak widzimy cykl życiowy chrabąszcza majowego jest złożony i długotrwały. Dorosłe owady pojawiają się dopiero po czterech latach od złożenia jajeczek przez poprzednie pokolenie. Najczęściej możemy zauważyć grupy dorosłych chrabąszczy dość ciężko latających w pobliżu zadrzewień. Taka „rójka” trwa około 6-8 tygodni i jest niepokojącym objawem zbliżającego się zagrożenia. Jeśli w naszej okolicy, jest dużo tych owadów, to w kolejnych latach wylęgają się dorosłe pochodzące z różnych lat, jeśli zaś jest ich mniej – wyraźna staje się czteroletnia cykliczność ich pojawiania. Dorosłe chrabąszcze składają jajeczka i zamierają, co jest preludium do nadchodzącego za kilka lat ataku pędraków.
Jeśli maj i czerwiec jest dość wilgotny, wtedy aktywność pędraków jest największa. Zazwyczaj w ciągu dnia podgryzają one korzenie roślin tuż pod powierzchnią gleby, a w nocy – wychodzą na jej powierzchnię, aby zjadać opadłe liście. Szczególnym przysmakiem pędraków są warzywa korzeniowe – ziemniaki, marchew, rzodkiewki, które niekiedy znikają w całości…
Ze względu na skryty tryb życia, pędraki nie maja wielu naturalnych wrogów – są zjadane przez jeże, ryjówki, krety i ptaki.
Które rośliny pomogą nam w walce z pędrakami?
Skoro larwy chrabąszcza majowego odżywiają się roślinami, jedną ze skutecznych metod walki z nimi jest sadzenie roślin, które są dla nich niesmaczne lub szkodliwe. Naszymi sprzymierzeńcami będą rośliny bardzo aromatyczne, takie jak wrotycz, bylica piołun, szałwia lekarska, czosnek lub tuje.
Zawarte w ich tkankach glikozydy oraz tujon (składnik absyntu) mają silne działanie paraliżujące układ nerwowy owada. Poza sadzeniem bylicy piołun lub wrotyczu w ogrodzie, wskazane jest zalewanie miejsc potencjalnego występowania pędraków wyciągami z suszu tych roślin.
Jak radzić sobie w sposób naturalny?
Pędraki doskonale czują się w luźnej, suchej glebie, szczególnie gdy rośliny nie mają silnego, dobrze rozwiniętego systemu korzeniowego. Jednym z działań profilaktycznych, które może zwiększać odporność roślin jest zatem stosowanie nawozów powodujących rozrost bryły korzeniowej rośliny. Dzięki temu, rośliny stają się bardziej odporne na podgryzanie przez pędraki, a także łatwiej regenerują po ewentualnych uszkodzeniach.
Utworzone przez: Magda Sobolewska-Bereza